Słowo prefacja stało się wyrażeniem liturgicznym, zawołaniem ostrzegającym, iż po tych słowach ma wydarzyć się coś ważnego. Poznając etymologię tego słowa prae – przed i for, fari – mówić, można je rozumieć w sensie czasowym: mówić przed rozpoczęciem; a także w sensie przestrzennym: mówić przed zebranymi. W biegu dziejów Kościoła, święci pierwszych wieków, w różny sposób komentowali, czym jest prefacja. Św. Cyprian, który jako pierwszy użył słowa prefacja traktował ją jako wstępne wezwanie, aby wierni stawali do modlitwy czyści i z uwagą kierowali serca ku Panu.
W sakramentarzach oznaczało ono rodzaj katechezy wprowadzającej kandydatów do chrztu w modlitwę Pańską. Dziś teologowie łączą prefację nie tylko z wstępem do pewnej czynności modlitewnej, ale uważają ją już jako samą modlitwę, która przepowiada wielkie dzieła Boże.

Polska wersja Mszału Rzymskiego (tej obszernej księgi, która leży na ołtarzu) podaje 97 prefacji. 41 z nich to prefacje używane
w określone części roku liturgicznego, 14 dotyczy obchodów świąt i misteriów Pańskich, kolejnych 17 ze wspomnieniami świętych, 8 z mszami rytualnymi (pogrzeb, sakrament małżeństwa itp.) oraz 7 z innymi celebracjami.

W każdej prefacji wyróżniamy następującą strukturę:

• dialog wprowadzający – Pan z wami … W górę serca …

• formułę wstępną – Zaprawdę, godne to i sprawiedliwe…

• embolizm – podaje motyw dziękczynienia

• formułę końcową – dlatego…

Prefacje można wykonywać w formie recytowanej bądź śpiewanej. Niepoprawne jest odśpiewywanie wyłączenie dialogu wprowadzającego, a następnie recytowanie kolejnych części. Prefację kapłan wykonuje z rozłożonymi rękoma jako forma uwielbienia Boga i jednocześnie symbol człowieka oczekującego
z ufnością Bożego wsparcia i pomocy. Chrześcijanie starożytni w tej postawie upatrywali również podobieństwo do Zbawiciela modlącego się na krzyżu.

na podstawie: Liturgika t. IV Eucharystia x. B. Nadolski