Święty Wojciech urodził się około 956 roku w czeskich Libicach, miejscowości niedaleko Pragi w rodzie książęcym Sławników, jako przedostatni z siedmiu synów tej możnej rodziny, która była spokrewniona z dynastią saską. Samo imię Wojciech jest pochodzenia słowiańskiego, pierwsza sylaba „woj” znaczy wojownik, zatem imię oznacza „cieszącego się z walki”. Do tego również został pierwotnie przeznaczony.

Niestety tuż po narodzinach i przyjętym sakramencie chrztu, Wojciecha spotkała niebezpieczna choroba. W tym momencie, gdy tracili już nadzieję na uratowanie syna, jego rodzice, z racji tego, że byli ochrzczeni i bardzo wierzący, złożyli ślub, który można odnaleźć w średniowiecznej kronice: „Nie dla nas, Panie, nie dla nas niech żyje ten chłopiec nie po to, aby zajmować się sprawami tego świata, ale na to, by oddany Tobie na służbę pełnił Twoją wolę w Kościele świętym". Był to wówczas znany zwyczaj, by upraszać zdrowie dla dziecka, jednocześnie zobowiązując się na oddanie na służbę Bożą.

Tak więc się stało, u Jana Kanapariusza można przeczytać: „Chłopiec wzrastając w latach i mądrości, w stosownym czasie pobiera naukę w duchu chrześcijańskim; lecz nie wpierw opuścił dom ojca, aż wyuczył się na pamięć psałterza”. Pierwsze lata swojego życia Wojciech spędził w swoim domu, tam również odbywała się dla niego pierwsza edukacja. Następnie, w wieku 16 lat, wyjechał on do Magdeburga, gdzie u pierwszego biskupa tego miejsca, arcybiskupa św. Adalberta, rozpoczął studiowanie nauk wyzwolonych, czyli gramatyki, retoryki, dialektyki, arytmetyki, geometrii, muzyki i astronomii. Ten święty biskup udzielił mu bierzmowania, nadając mu również imię Adalbert, czyli tłumacząc na język polski: Wojciech.

Swoją edukację przyszły biskup i męczennik kontynuował w magdeburskiej szkole katedralnej, gdzie był kształcony przez znanego w tamtym czasie benedyktyna Otryka, który przygotowywał go do przyszłych obowiązków duchownych. Wojciech uczył się bez zastrzeżeń, więc mógł dobrze poznać łacinę, język niemiecki, pisma Ojców Kościoła i pisarzy starożytnych.

Natomiast po śmierci arcybiskupa Adalberta, w wieku 25 lat Wojciech powrócił do Pragi, gdzie jako subdiakon, czyli osoba blisko święceń diakonatu i prezbiteratu, przygotowywał się u pierwszego biskupa praskiego, Dietmara, Niemca z pochodzenia.